De generale synode van de Protestantse Kerk in Nederland heeft in zijn zitting op 20 april aandacht besteed aan het zeventigjarig bestaan van de staat Israel. De generale synode is het hoogste bestuurlijke orgaan van de Protestantse Kerk, telt 82 leden en komt in de regel twee keer per jaar bijeen.
De generale synode stond op 20 april stil bij het feit dat het Jom Ha’atsma’oet is en dat Israel haar zeventigste verjaardag viert. “Een bijzonder moment om bij stil te staan. Velen in onze kerk doen dit.” De Protestantse Kerk heeft in een brief het Nederlands-Israëlitisch Kerkgenootschap hiervan op de hoogte gebracht.
In een verwijzing naar de Sjoa, en de vele andere momenten waarop Joden niet veilig waren, maar op de vlucht moesten om dood of doop te voorkomen, sprak de generale synode uit God te danken voor het feit dat de staat Israel voor Joden overal ter wereld nu de veilige plek is waar zij altijd op terug kunnen vallen.
De Protestantse Kerk ziet voor zichzelf een drievoudige roeping. Het is onopgeefbaar verbonden met het volk Israel; daarnaast is er de verbondenheid met mede-christenen, dus ook met de Palestijnse; en uit geloofsroeping werkt de Protestantse Kerk aan vrede, recht en welzijn voor allen die dat ontberen.
Ook ‘na zeventig jaar is er nog geen vrede’, constateert de Protestantse Kerk. “De vestiging van de staat Israel heeft ook grote gevolgen gehad – en nog steeds – voor de aldaar wonende Palestijnen. Wanneer kunnen ook zij deel hebben aan de vrede van Jeruzalem? Na zeventig jaar is nog geen oplossing die recht doet aan allen.” Dat de Protestantse Kerk in deze context kiest voor het begrip ‘Vrede van Jeruzalem’, duidt er op dat het bestaan van Israel verstaan wordt als ‘de vrede van Jeruzalem’.
Als het om samenwerking gaat, noemt de synode wel de Lutherse kerk in het Heilige Land, en bidt om wijsheid voor hen in hun moeilijke opdracht, maar gaat niet in op partnerschappen met andere waaronder Joodse organisaties. Ook de politiek-christelijke Sabeel-organisatie waarmee de Protestantse Kerk zich tien jaar geleden nog wel als partner afficheerde, wordt niet meer genoemd.
Het gebed van de generale synode van de Protestantse Kerk eindigt met: “Laten we er om bidden dat de inwoners van het Heilige Land elkaar erkennen als mensen naar het beeld van de Ene en samen de vrijheid vieren en delen.”
Dit onderdeel van de generale synode-vergadering werd besloten met het gezamenlijk zingen van psalm 122, die gaat over Jeroesjalajiem: daarnaartoe trokken de stammen van Israel op; vraag om vrede voor Jeruzalem.
