Nathan Baumgarten (22), afkomstig uit Amersfoort, is in Amsterdam in opleiding tot verpleegkundige en is een van de rasjiem (hoofden) van Tikwatenoe, de jeugdorganisatie van het NIK. Hij woont met acht huisgenoten in een Joods studentenhuis in De Pijp.
En toen kreeg er iemand Corona…
Inderdaad, een huisgenote had symptomen. “Ik heb koorts’, zei ze. Ik dacht: dat klinkt niet goed. We wisten het dus al min of meer en na een test bleek ze positief. Daarmee hadden we dus Corona in huis. Gezamenlijk hebben we besloten dat zij in isolatie zou gaan. Dat betekent dat ze op haar kamer zou blijven. Wij, de rest van de bewoners, gingen in quarantaine. Het gaat nu weer goed met haar en de symptomen waren ook betrekkelijk mild, ze heeft gewoon vanaf haar kamer op haar laptop door kunnen werken. Tien dagen lang zijn we de deur niet uit gegaan. Gelukkig waren we met elkaar en zat ik niet alleen op een kamertje. We waren veel met elkaar, meer dan anders het geval is, en dat is op zich dan weer een goede zaak.
Onze ouders waren vanzelfsprekend bezorgd, wilden hun kind – want dat ben je natuurlijk toch in de ogen van je ouders – naar huis halen. Maar we hebben er met z’n allen over gesproken en gezamenlijk besloten om dat niet te doen en zo het risico dat we het Coronavirus mee zouden nemen naar onze ouders niet willen nemen. Achteraf blijkt dan dat geen van ons met het virus besmet is geweest maar je neemt toch het zekere voor het onzekere.
En toen kwam Jom Kippoer…. Dus daar zaten we dan. Want in de tien quarantainedagen viel Jom Kippoer en normaliter gaat ieder naar zijn ouders en naar de sjoel van je ouders. Maar dat kon dus deze keer niet. Jom Kippoer is niet echt Jom Kippoer als je niet in sjoel kunt zijn. We hebben Kol Nidre gelezen en de volgende avond Ne’iela, en gevast, maar de sfeer … nee die heb je niet als je met zeven jongeren in een huiskamer van je studentenhuis zit.
Hoe kijk je terug op deze tien dagen?
Best wel trots over hoe we als studentenhuis met de situatie zijn omgegaan. Je ziet om je heen andere studenten en andere studentenhuizen een stuk minder verantwoordelijk reageren als er Corona in je omgeving blijkt te zijn. Je ziet dat er heel verkeerde keuzes worden gemaakt door jongeren. Ik weet van jongeren die door niet zo te handelen anderen hebben besmet.
Wat doet Tikwatenoe in coronatijd?
Al toen ik 5,5 jaar was ging ik voor het eerst naar Tikwatenoe; daar ligt mijn hart. Ik weet hoe sterk kinderen naar het machanee (kamp) van Tikwatenoe toeleven, het hoogtepunt van het jaar, en dan is het de vraag of we eind december wel met z’n allen in één kamphuis kunnen zitten. We hopen natuurlijk dat het machanee door kan gaan en daar gaan we nu ook gewoon van uit. Je moet de verstandige keuzes maken terwijl je eigenlijk je keuze met je hart wil maken want ik weet zelf hoe leuk ik Tikwatenoe vond toen ik nog als kind mee ging en ik weet hoe belangrijk Tikwatenoe is nu ik als rosj een machanee met kinderen leidt. Gelukkig hebben we in september een weekend gehad voor kwoetsa 3-4 en voor de jongste twee kwoetsot een dag met een speurtocht en een bezoek aan het Joods Historisch Museum met een speciaal programma.
Als verpleegkundige sta je met je handen aan het Coronabed? Wat zie je als grootste verschil nu ten opzichte van het voorjaar toen we in Nederland voor het eerst met Corona te maken kregen?
De aanloop van patiënten is nu anders. Het loopt beter. Je weet beter wat je als verpleegkundige kunt verwachten. In het voorjaar heerste er een soort oorlogssfeer, zeker op de intensive care waar ik werk. Er werden patiënten gescreend, er stonden triagetenten voor de ziekenhuizen en de IC’s waren overvol. Dat was wel een andere situatie dan waar we nu in zitten. Net als toen zie ik nu collega’s met angst worstelen dat ze zelf Corona krijgen en naasten besmetten.
Nathan Baumgarten: de vraag die ik stel is een vraag waar ik mee worstel: hoe kan het dat er mensen zijn die zich wel aan de voorschriften met betrekking tot Corona houden en dat er mensen zijn die dat wel kunnen maar niet willen?
Mijn antwoord: Ik kan daar met mijn verstand niet bij. Blijkbaar is er bij mensen die zich niet houden aan de Corona-voorschriften een gebrek aan besef wat het gevolg kan zijn. Ik zie die gevolgen in mijn werk in het ziekenhuis. Ik vind het vervelend als ik op filmpjes andere studenten en jongeren onverantwoord bezig zie, wetend welke ellende zich in de ziekenhuizen afspeelt. Ik vermijd het openbaar vervoer indien mogelijk, dus ga ik meestal met de fiets. Ik verbaas me erover dat er overvolle metro’s rijden waarin mensen zitten die natuurlijk gemakkelijk met de fiets hadden kunnen gaan. Wees verstandig. Doe geen heel gekke dingen.
Ruben Vis
