Gilat Shalit is vrij uit zijn gijzeling door Hamas. In ruil voor meer dan 1.000 veroordeelde Palestijnse terroristen. Eerst is de lijst met 1.027 Palestijnen vastgesteld en afgelopen dinsdag in de tussendagen van Soekot, is Shalit vrij komen.
Velen hebben zich door te demonstreren, actie te voeren en gebeden uit te spreken, ingezet voor zijn vrijlating. Ook nu Shalit vrij is, is de strijd nog niet gestreden. Nog zeker vijf Israelische soldaten zijn na gevangenneming nog steeds vermist. Hun namen: Baumel, Katz, Feldman, Arad en Hever.

Bij een demonstratie ten bate van Shalit en de andere vermiste soldaten in 2007 zei NIK-secretaris Ruben Vis het volgende. Sindsdien zijn de stoffelijke overschotten – ook in een ruil – van Goldwasaser en Regev teruggekeerd.

Zonen zullen terugkeren naar hun landsgrens – wesjawoe baniem ligwoelam
Wanneer wij hier staan, op het Jonas Daniel Meijerplein, het hart van de oude Jodenbuurt, tussen de twee synagogencomplexen, en aandacht vragen voor Eldad, Ehud, en Gilad, dan sta ik in gedachten weer in het portiek van een klein flatgebouw. Ergens in Jeroesjalajiem, de hoofdstad van het joodse volk.

Tegenover mij, in het portaal van zijn huisdeur, staat een oudere man. Bij het verlaten van zijn appartement, valt mijn oog op een grote muurschildering. Ik zie een afbeelding van het Israëlische landschap, en daarbij gevoegd de woorden: wesjawoe baniem ligwoelam. Hetgeen betekent: zonen zullen terugkeren naar hun landsgrens.

Iedere keer wanneer die vader van een vermiste Israelische soldaat zijn huis verliet, en op weg ging, werd hij gesterkt door de woorden van deze profetie, van deze voorspelling dat zonen, zijn zoon!, ooit terug zou keren naar hun gebied.

Nog geen opmaat
Maar de terugkeer van drie gegijzelde soldaten, kan nog lang op zich laten wachten. Het zijn de woorden van de Israëlische premier Ehoed Olmert, een week of twee geleden, in een radiotoespraak. Het Israelische leger en Hezbollah hebben bij de Israëlisch-Libanese grens drie stoffelijke overschotten en een gevangene uitgewisseld. Israel kreeg ook informatie over Ron Arad die in 1986 gevangen werd genomen. Het is kennelijk nog geen opmaat voor de vrijlating van de reservisten Goldwasser en Regev en de dienstplichtige Gilad Shalit.

Wrede fanatici
Hamas heeft de wereld laten zien met welk geweld het aan de macht is gekomen in Gaza. Het leven van Gilad Shalit ligt in handen van deze wrede fanatici.
Regev en Goldwasser patrouilleerden langs de Libanese grens, op Israelisch grondgebied. Waarom wordt de grens van Israel betwist? Niet eens aangevallen door het buurland, maar door een stelletje gevaarlijke fanatici, die het recht op geweld ontlenen aan hun geloof. Een dergelijk handelen kan de wereld niet aanvaarden. Wij komen hier tegen in het geweer!
Het toont eens te meer aan dat Israels soevereiniteit, ogenschijnlijk onbetwist, toch niet wordt aanvaard door het terroristentuig dat zich meester heeft gemaakt van de op papier net zo soevereine staat Libanon.

Niet alleen met de mond beleden
Pidjon Sjevoe’iem, het vrij krijgen van onterechte gevangenen, is een mitswa, een belangrijke Joodse waarde. Deze plicht wordt niet alleen met de mond beleden. Hier, in deze reusachtige Portugese synagoge bestaat als oud gebruik geld te doneren voor Cautivos– voor onterechte gevangenen. Wij zetten ons in voor de bevrijding van deze 3 jonge soldaten.

Iedere moeder
Israel moet het gevecht aangaan, voor een onomstotelijk vastgestelde grens. De internationaal erkende scheidslijn, een grens die iedere burger wil verdedigen en waarvoor iedere moeder bereid is haar zoon naar het front te sturen. Onze aartsmoeder Rachel weent om het in gevangenschap wegvoeren haar kinderen. Maar eens en dat is onze hoop en vurige wens, keren de kinderen terug.
De wereld kijkt toe of erger nog: wendt de blik af. Wij niet. Wij kijken niet toe, wij blijven niet zwijgen. Het is indrukwekkend te beseffen dat wij hier staan. Net als onze vrienden in tientallen verschillende plaatsen over de hele wereld. Israels soldaten zijn onze soldaten, Israels vermisten zijn onze vermisten. Wij leven mee met ouders en families van Israels zonen en hopen vurig dat zij terugkeren. Zoals het woord van de navie luidt: wesjawoe baniem ligewoelam.

Van de aardbodem verdwenen
Ron Arad, Zachary Baumel, Zwi Feldman, Jehoeda Katz, gegijzeld in de jaren tachtig, Guy Hever, en dan nu: Goldwasser, Regev, Gilad Shalit. Zij lijken van de aardbodem verdwenen. Maar dat zijn zij niet. Niet voor ons.
Wij dragen hen in onze harten. Wij dragen onze gebeden op voor hun vrijlating, voor hun terugkeer, voor een teken van leven en hoop.

Nog zijn zij niet verloren. Nog is onze hoop niet verdwenen – Od lo avda tikwatenoe.